پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

از روزی که مشروطه خواهان به رهبری چهره‌های سرشناس مذهبی و بازاریِ هم‌عصرِ سلسله قاجار برای تفهیم خواسته خود مبنی بر لزوم مشارکت مردم در سرنوشت خود و تاسیس نظام سیاسی، مبارزه‌های دامنه‌داری را علیه شاهان قاجار آغاز کردند، بیش از ۱۱۷ سال می‌گذرد، اما کام مردم ایران تنها ۴۳ سال طعم شیرین جمهوریت را چشید.

با توجه به وجود تقریبا ۳۵۰ هزار برگ سندی که در آرشیو انگلستان درمورد تحولات ایران بین می سال‌ ۱۹۲۱ تا ۱۹۴۱ میلادی موجود است؛ حیرت‌انگیز و تعجب‌آور است که فکر کنیم دولت‌های خارجی هیچ نقشی در تحولات ایران نداشته و عوامل داخلی نقش‌آفرینی داشتند و کودتای سوم اسفند ۱۲۹۹ بدون آگاهی، حمایت و تسهیلات قدرت‌های بزرگ خارجی، به‌خصوص بریتانیا به انجام رسید. یکی از مشکلات جدی در قضاوت‌های تاریخی ایرانیان این است که ما در یک بحران قضاوت تاریخی به‌سر می‌بریم که همیشه وجود داشته، ولی از چهل سال قبل به اوج رسیده و آن نگاه اهورایی و اهریمنی است. نگاهی که در مقولاتی چون دوران رضاشاه و شخص او آشکارتر و شدیدتر می‌شود. کسانی که مخالف رضاشاه بودند وی را یک مزدور و دست‌پرورده خارجی می‌دیدند که تمام اقداماتش با دستور مستقیم بریتانیا انجام می‌شده است.

از زمانی که نیما زیر سایه مساعدت‌های میرزاده عشقی، موفق شد در چارچوب‌های کم و بیش شناخته‌شده شعر کلاسیک و البته با پیشنهاد «قالبی متمم»، شعر «افسانه» را منتشر کند، تا اکنون که دهه 1390 از نیمه هم گذشته و چند سالی مانده تا ارثیه نیما، صدساله شود، آن قدر شعر پارسی تحولات غیر منتظره به خود دیده که فاصله این شعر تا شعر رایج زمانه پیش از کودتای رضا میرپنج و سید ضیاء، به اندازه فاصله دوران داوینچی تا دوران پیکاسو در نقاشی‌ست.

" آنها از مردم می‌خواهند به دولتی که ناکارآمد است رای بدهند تا رفقای‌شان همچنان وزیر و مدیر باشند، تا ذخیره‌های نظام(!) بتوانند همچنان پای سفره انقلاب لقمه‌های چرب چند صد میلیونی بردارند"